Een moeilijke tijd, crisis?

We hebben weer eens crisisjaren, de buikriem moet worden aangesnoerd. Maar eigenlijk wonen wij in een rijk land. Tot nu toe is er van alles geregeld van boven af. Dat we met zijn allen wat moeten inleveren, is misschien vreemd en raar. Vooral de jonge mensen hebben geen goed idee waarom en hoe. Die zijn opgegroeid in een welvaartstaat. Maar we merken er wel veel van, alles wordt duurder en we krijgen minder in onze portomonnee. Nouja, die hebben we nog wel maar veel geld zit er niet in, we hebben de zo gemakkelijke bankpasjes. Maar op onze bankrekeneing word maandelijks wel minder bijgeschreven, terwijl de kosten omhoog gaan. De economie is eigenlijk net als bergen en dalen , soms gaat het heel goed en is alles op de top en soms gaat het wat slechter en vallen we in het dal. Plastich omschreven natuurlijk, want er vallen altijd een aantal mensen harder dan de anderen. En dat blijft spijtig.

Ook vroeger en dat is eigenlijk nog niet eens zolang geleden, hebben we te maken gehad met een soort crisis. In de jaren rond 1970, moesten vele fabrieken sluiten waardoor er een enorme werkloosheid ontstond.
Van mijn vader heb ik daar nog een brief van, Had hij in 1966 nog een loonsverhoging gekregen, van zegge en schrijve 0,31 cent per uur, op 2 april 1971 moest de fabriek waar hij werkte de deuren sluiten. En zo kwam mijn vader op 52 jarige leeftijd in de WW terecht.
Alleerst heb ik hier het loonsverhoging formulier van mijn vader. Zouden ze tegenwoordig nog wel voor zo'n klein beetje zo hard gaan werken?  Fabrieks werk was en is vuil en hard werken, vooral omdat er nog veel met de hand gedaan werd, waar men tegenwoordig machines voor heeft. Mijn vader kreeg wel een prachtig getuigschrift mee na de sluiting van de fabriek. Alsof hij daar wat aan had. Maar waarschijnlijk was hij zo trots als een pauw over de goede referentie, want ik vond dit papier met nog wat andere belangrijke papieren, na zijn dood in 1980 in zijn portefauille.